Vandaag ga ik als Tess de deur uit, ga ik als vrouw door het leven, mijn toppunt van geluk. Ik sta voor de spiegel en breng laag voor laag de make-up aan op mijn zonet geschoren gezicht. Ondanks dat dit een routineklus is geworden, geniet ik er nog altijd van om met mezelf te tutten. En dan zijn mijn ogen aan de beurt: eerst heel secuur de zwarte lijntjes tekenen op de onderste oogleden en daarna de oogschaduw aanbrengen. Zoals gewoonlijk worstel ik me daarbij door de vellen die boven mijn oogleden hangen. Die zijn met de jaren echt wel groter zijn geworden, maar ja alles went. Het resultaat is dat de oogschaduw schuilgaat achter de te grote bovenste oogleden en daardoor nauwelijks zichtbaar is. Om het totaal toch nog wat op te krikken plak ik als laatste mooie oogwimpers op. Ik gebruik deze routine al jaren en iedereen is tevreden, of toch niet?
Een van mijn beste vriendinnen had het mij al een aantal keren geadviseerd: “je moet echt iets aan je oogleden laten doen, heb ik ook gedaan”. Bij navraag bleek, dat veel van mijn vriendinnen in het verleden een bovenooglidcorrectie hebben laten uitvoeren. Deze behandeling was dus vrij populair als strijd tegen de oprukkende ouderdom, waar we uiteindelijk allemaal voor moeten zwichten.
Genoeg geworsteld met de grote bovenste oogleden; ik was het nu helemaal beu aan het worden en als ik in de spiegel keek, zag ik het probleem steeds groter worden. Dit jaar was het dan zover; ik besloot een afspraak te maken bij een bekende kliniek in Leiden geheel gespecialiseerd in bovenooglidcorrecties. Inmiddels had ik goede referenties gekregen uit mijn omgeving over deze kliniek, de site zag er ook heel goed uit, dus moest het daar toch maar gaan gebeuren! Ik maakte een kleine 1100 euro over naar de vermelde bankrekening, en daardoor gingen de deuren van de kliniek voor mij open.
Mijn eerste afspraak met de plastisch chirurg was in januari van dit jaar. Een beetje gespannen ging ik op pad en was toch wel benieuwd naar dit intakegesprek. Aan de balie werd ik verwelkomt door twee zeer vriendelijke medewerksters, ik gaf mijn naam door, nam plaats in de zeer grote en luxueus ingerichte ontvangstruimte en werd kort daarna opgehaald door de plastisch chirurg, die ik via de website van de kliniek had uitgekozen. Eigenlijk had ik voor deze arts gekozen, omdat zij snel beschikbaar was voor een intakegesprek, maar verder was zij een totaal onbekende voor mij.
Een mooie jonge dame stelde zich aan me voor, en leidde mij naar haar spreekkamer. Ze naam plaats achter haar bureau, en typte mijn gegevens in op een tablet. Toen kwam ze tegenover me zitten en begon mijn ogen en wenkbrauwen nauwkeurig van dichtbij te bekijken. Ik legde haar uit, dat ik me graag opmaak en ook graag als vrouw door het leven ga, maar dat het opmaken van mijn ogen steeds lastiger wordt. Zij zei direct: “Oh, daar kan wel ruim twee centimeter weggehaald worden, dat is meer dan gemiddeld”. “Maar het hoeft niet super strak”, voegde ik er snel aan toe. Ik vreesde even dat ik na de operatie met super strakke ogen door het leven zou moeten gaan en dat wilde ik ook weer niet. “Nee geen zorgen, ik ga aan de veilige kant zitten”, antwoordde ze.
Deze plastisch chirurg kwam op mij zeer professioneel over en ze handelde heel kordaat; ik had daardoor geen enkele twijfel meer over haar deskundigheid. “OK” zei ik, “kunnen we dan een afspraak inplannen voor begin februari?”. Ik kreeg een folder mee hoe ik me moest voorbereiden op de bovenooglidcorrectie, ofwel “de operatieve ingreep waarbij huidoverschot boven de oogleden wordt verwijderd”. Huidoverschot, wat een vreselijk woord!
En daar lag ik dan op de operatietafel, een felle lamp scheen in mijn ogen. Ik werd helemaal afgedekt met papieren lakens en voelde me eigenlijk wel ontspannen. De plastisch chirurg en haar assistente bogen zich over mij heen en begonnen met de operatie. Ik gaf me helemaal over aan hen toen ze met de verdovingsprikjes begonnen, waar ik trouwens nauwelijks iets van voelde. Gedurende de ingreep begonnen de dames een heel gesprek met me: “mogen we wat vragen over je vrouwelijke kant?”. “Ja natuurlijk” antwoordde ik. Ze stelde me allerlei vragen over hoe ik me kleed, hoe ik me daarbij voel, wat ik als vrouw doe, wat dat voor mij betekent en of ik een relatie had. En voor ik het wist waren we drie kwartier verder en was de klus geklaard. Mijn “huidoverschotten” lagen in de prullenbak en in mijn ogenleden zaten nu hechtingen. De hele ingreep was geheel pijnloos en ook nog eens gezellig verlopen; dat viel dus reuze mee!
Eenmaal thuis begon ik, om zwellingen te voorkomen, elk uur mijn ogen 10 minuten te koelen met boterhamzakjes gevuld met diepvries-erwten, en dat drie dagen lang. Verder werd sterk aangeraden om de eerste twee nachten op je rug te slapen en om gedurende 14 dagen geen lichamelijk inspanningen te verrichten en dus ook om niet te sporten. Ik kon dus 14 dagen lang mijn yoga-matje niet gebruiken. Dit alles stond uitgebreid vermeld in het nazorgformulier en diende maar één doel: “mooiere ogen met een oogopslag van minstens 10 jaar geleden”. Zo stond het in ieder geval vermeld in de reclamefolder van de kliniek.
Na tien dagen werden de hechtingen verwijderd en werd het eerste resultaat zichtbaar. Wat een verbetering was het: niet alleen waren mijn ogen groter en veel mooier geworden, maar mijn zicht was ook sterk verbeterd, doordat de bovenste oogleden niet meer op mijn ogen drukten. Mijn ogen opmaken gaat nu veel sneller en ik gebruik zelfs geen kunstwimpers meer. Zelf ben ik super tevreden met het resultaat, maar of mijn omgeving het ziet? Ik betwijfel het. Schoonheid zit blijkbaar toch vanbinnen!
Auteur: Tess
