Ik denk dat je hier een denkfout maakt. De denkfout die je voor mijn gevoel maakt is dat ik een vast einddoel voor ogen zie. Dat is niet zo. Het is eerder andersom: het is een continue voelen om te zien wat wel/niet bij mij past. Welke keuze wel/niet goed is. Continue kiezen voor het beste voor mijzelf, zowel binnen als buiten het transgender zijn. Of ik verder kan of dat ik beter (nog) even kan wachten of dat sommige dingen helemaal niets voor mij zijn.Lisa met een S schreef:Maar desalniettemin, is het altijd een legitieme vraag, wanneer je nog zo ver verwijderd bent van je doel, of het de juiste doel is wat je nastreeft. Zowel voor de prille TS als TG.
Ik zal een stukje citeren uit mijn dagboek om duidelijk te maken hoe dit bij mij werkt. Het is een stukje van gistermorgen, geschreven dus n.a.v. de effecten die de workshop "transgender en werk" in de transgenderconferentie op mij had. Mijn coach adviseerde me op basis daarvan de balans tussen "werk" en mijn "transgender zijn" te onderzoeken. Toen ik daar later over nadacht kwam dat op mij over als een pistool tegen mijn hoofd en iemand die mij vraagt "je werk of je leven?". Die gedachte heb ik verder uitgewerkt:
---
Mijn werk of mijn leven. Aan de ene kant een moeilijke keuze: ik houd van mijn werk. Van mijn collega's. Van de uitdagingen in mijn taken. Het streelt mijn ego als het lukt om onder mijn leiding samen met anderen moeilijke problemen op te lossen. Ik zou het missen als ik het niet meer zou doen (ik zou mijn huidige werk ook missen als ik naar een andere werkgever zou moeten zoeken). Aan de andere kant voelt het "volledig achter de geraniums"-schenario absoluut niet goed: ik voel fysiek een dolksteek in mijn buik als ik hieraan denk. Het is alsof mijn vrouwelijker kant roept: "je wou me jarenlang niet zien, je gaat me nu toch niet opnieuw wegstoppen?". Gewoonweg geen optie.
De tweede optie zou zijn om in mijn prive-leven transgender te zijn en op het werk als man blijven functioneren. Op straat zou ik er nog voor kunnen kiezen om alleen in broek rond te lopen en met wat wijde kleding ziet niemand dan dat mijn vrouwelijker kant er ook nog is. Ik voel weer die dolksteek (hoewel iets minder fel): ik zit mijn eigen persoonlijke ontwikkeling, ja, mijn eigen "zijn" met deze oplossing in de weg. Geen optie.
Een derde variant zou zijn om in mijn prive-leven transgender te zijn en op het werk als man blijven functioneren. Ook op straat kies ik er dan voor om mijzelf te zijn, dus uiteindelijk buiten ook weer rokken gaan dragen. Deze optie levert geen dolksteek op, ik zit mezelf hiermee dus (nog?) niet in de weg. Het levert wel angst op. Met name angst voor herkenning door collega's. Angst, dat als men mij op straat zo tegenkomt dat de beeldvorming op het werk dan direkt negatief is. Dat er grappen komen die zich richten op fetisjisme, waar ik zo goed als niets tegenover kan zetten zolang ik mijzelf niet ook op het werk ga outen. Zal ik dan nog steeds zo kunnen functioneren als ik nu doe? Vind ik het werk dan nog steeds leuk? Angst ook voor onze HRM-afdeling, die toch redelijk conservatief is. Angst dat zij maatregelen gaat nemen om in het kader van de huidige (of een volgende) reorganisatie om mij eruit te werken. Ofschoon ik tot nu toe goede beoordelingen krijg ben ik er niet zeker van dat dit voldoende is om HRM ervan te overtuigen om dit soort acties niet uit te voeren. Aan de andere kant is dit voor mijn gevoel wel de optie waarmee ik mijn "zijn" het minst tekort doe...
Aan de vierde variant (ook op het werk als transgender rond gaan lopen) ben ik nu duidelijk nog niet toe. Ik heb nog teveel dingen uit te zoeken en dat lukt nu eenmaal beter thuis dan op het werk. Ik ben ook met veel andere acties bezig (mijn gebit te reconstrueren, ik ben aan het nadenken hoe mijn internist, mijn zus en mijn ouders te vertellen over mijn transgender zijn). Als ik op dit moment zou kiezen voor deze stap dan kan ik dat niet aan. Op mijn werk zit ik schijnbaar nog zo in mijn mannelijkheid dat dit niet echt problemen oplevert voor mijn vrouwelijker kant. Het lukt me om op mijn werk mijn genderdysforie goed van mij af te zetten: mijn vrouwelijkheid komt een keer of 2, 3 per dag naar voren als ik een vrouw zie langslopen. Vrouwen in rokken en rokjes blijven dolksteken opleveren: alsof ik me juist op die momenten (fysiek) afvraag wanneer ik voor mezelf ga kiezen. Ik zou graag ook op mijn werk als transgender rondlopen. Ik denk dat dit uiteindelijk ook niet te vermijden valt en dat dit in het contact met direkte collega's misschien nog wel beter gaat dan dat men wel weet waar ik thuis mee bezig ben maar daar verder niets van ziet. Bij HRM denk ik het omgekeerde: het zal voor mijn leidinggevende beter duidelijk te maken zijn dat HRM niets te maken heeft met wat ik thuis doe, zolang dit op het werk niet zichtbaar is. Voor dit moment zie ik deze stap niet als een goede optie.
De afgelopen dagen heb ik veel op http://www.vlaamsegenderkring.be en andere sites gelezen over deze problematiek. Het meest deed me de uitspraak van Phaedra in haar dagboek op de http://www.transgender.be: "IK BEN HET HARTSGRONDIG BEU OM ME TE VERSTOPPEN". Zo voelt dat bij mij op dit moment ook. Mijn leidinggevende heeft als lijfspreuk "leven is risico lopen". Ook zo voelt dit. En toch... Mijn werk is ook leuk, mooi, uitdagend en dus belangrijk (hoewel de reorganisatie ook duidelijk de andere kant van mijn werkgever toont, het gevoel "we lossen alle problemen samen op tussen de belangen van mijn werkgever en de belangen van de werknemers" begint wel minder te worden).
---
Zo duidelijk(er)?
Groetjes,
Frederique