In de gedoogzone

[Morbide]

Een respectvol interview over het gebrek aan acceptatie van "transgenders" in de kerk in het Nederlands Dagblad van vandaag. Wel betreurenswaardig dat de geboortenaam genoemd wordt aangezien dat er zomaar eens voor kunnen zorgen dat wildvreemden op straat nu NICO, NICO, NICO gaan scanderen.

Omdat ik niet weet hoe het sitebeheer denkt over het copypasten van hele krantenartikelen, heb ik het interview in de pastebin van cyberguerrilla gegooid. U heeft nog 29 dagen om hier te klikken, daarna wordt het gewist.

De bijbehorende foto's staan hier en hier.

[pipa]

Wel betreurenswaardig dat de geboortenaam genoemd wordt aangezien dat er zomaar eens voor kunnen zorgen dat wildvreemden op straat nu NICO, NICO, NICO gaan scanderen.

So? Als ze zich Petra had genoemd dan zouden wildvreemden wel op straat nu PETER. PETER. PETER. kunnen gaan scanderen. Zo onzichtbaar is ze niet hoor.

[pipa]

[quote] Daarna moest Nicole aan haar jongste dochter, die de dagelijkse was op zich wilde nemen, uitleggen[/unquote]

Huh? Mankeerde Nicole iets aan haar grote handen dat ze de was dan niet zelf kon doen of zo?

Of was ze voorheen helemaal de stereotype' heteroman?

[quote]Ze relativeert zelf het belang van een operatie. Na een geslachtsveranderende operatie zijn de problemen rondom sekse en identiteit niet zomaar weg. In haar beleving wordt dat effect wel vaak gesuggereerd, reden dat jonge transgenders er makkelijk toe besluiten. Maar het is een weg vol voetangels en klemmen, met medische complicaties en levenslange zorgen. ‘Ik vraag me altijd af: zit mijn geluk erin? Daarover kan ik logisch nadenken. Ik heb heel veel dingen voor mezelf overwogen, maar heb leren leven met het lijf dat ik heb. Ja, ik kan met mezelf door één deur[/unquote]

Ooooohhhhh??? Dus Nicole is wat jij zo snerend en neerbuigend een 'shemale' noemt Morbide?

Nou ja, Nicole heeft zich in ieder geval een 'operatiewond' bespaard.

[pipa]

[quote] Veel transgenders kampen met suïcidale neigingen. Dan is het een ander verhaal. ‘Ik herken me daar niet in, maar begrijp het wel.[/unquote]

Nou ja, gelukkig begrijpt Nicole je helemaal Morbide...post op zware anorexia ontwikkelen, meerdere malen stomdronken achter het stuur stappen....dat is indirecte of directe zelfdestructie.
Goddank heb je geen onschuldige verkeersdeelnemers de dood in gejaagd met je zelfdestructieve neigingen.

[marinth]

Ik snap nog steeds niet dan veel transen het nodig vinden een heel epistel te schrijven vol met persoonlijke informatie wat je normaal alleen zou delen met n psycholoog, en zich als n stereotyp slecht geklede trans mannelijk blijven gedragen, en zo denken begrip te kunnen vragen aan buitenstaanders......


Keer op keer hoor ik van cismensen dat ze bijv n trans hebben gekend die veel te openlijk haar srs besprak op het werk ...als ik meld dat ik ts ben...

Dan krijg ik het vuil over me heen van die zogenaamde lotgenootjes die zich eerder als fulltime psychiatrisch patient manifesteren dan als vrouw.

[Kim Le Clerque]

Ik snap nog steeds niet dan veel transen het nodig vinden een heel epistel te schrijven vol met persoonlijke informatie wat je normaal alleen zou delen met n psycholoog, en zich als n stereotyp slecht geklede trans mannelijk blijven gedragen, en zo denken begrip te kunnen vragen aan buitenstaanders......


Keer op keer hoor ik van cismensen dat ze bijv n trans hebben gekend die veel te openlijk haar srs besprak op het werk ...als ik meld dat ik ts ben...

Dan krijg ik het vuil over me heen van die zogenaamde lotgenootjes die zich eerder als fulltime psychiatrisch patient manifesteren dan als vrouw.

Ik pak die cismensen altijd aan, ze moeten niet denken dat iedere trans vrouw/man hetzelfde is. Dat denken ze ook niet van andere cisvrouwen, daar heb je ook verschillen en vrouwen die veels te openlijk praten over hun ongesteldheid of erger, hun zwangerschap, baby en poepluiers, en niet te vergeten, uitscheuren (!), Dat sommige trans vrouwen over hun srs willen praten, dat vind ik best wel logisch, en begrijpelijk. Nee, ik hoef ook niet altijd alles te willen weten, maar ik kan me wel voorstellen dat iemand die een srs gehad heeft haar verhaal graag wil vertellen. Als een overwinning. En dat kan ik me voorstellen als vrouw en als mens, en of het nou cis of trans is, dat verschil zie ik niet zo goed, want ik heb daar voorbij leren kijken. Nu de rest van de wereld nog haha