Onrust in Genderland

[kovacs]

Deze maand komt er weer onrust in Genderland.
Zembla komt 18 of 19 december met een uitzending over spijtoptanten.
En wat ik heb begrepen komt Patrick (voorheen Patricia hier) ook openlijk in beeld.
Verder komt er nog een ethicus en 2 psychiaters aan het woord.

[Kim Le Clerque]

IK heb net die uitzending gezien met Patrick. Wat mij dwars zit is dit :

Patrick is een spijtoptant die zeker weet : "ik ben een homoseksuele man". Over zijn geslachtsoperatie praat hij in termen van "wat er met mij is gebeurd". Zijn huidige psychiater heeft hem met borderline gediagnosticeerd. Zijn borderline is in zekere zin de oorzaak van zijn "waanidee" dat hij vrouw wilde zijn. Nu heeft hij groen licht voor euthanasie.

Wat ik hier kriebelig aan vind is dat nergens in de uitzending wordt gesproken over de behandeling van zijn borderline. Wie zegt dat het niet ook de oorzaak is van zijn spijt ? Wie zegt dat hij werkelijk een homoseksuele man is ? Hijzelf lijkt niet erg deskundig over zichzelf. Hij heeft borderline. Maar iedereen lijkt nu wel te geloven dat hij een homoseksuele man is. Net zo min als dat er geen visie is op wat transseksualiteit nu echt is, is er ook geen visie op wat een homoseksuele man is. Wat zijn de criteria om te zeggen tegen de een dat er andere problematiek is dan genderdysforie, terwijl we wèl klakkeloos aannemen dat de spijt authentiek is ?

En nu heeft hij groen licht voor euthanasie, ondraaglijk lijden, door .... zijn transitie ! Maar niet door zijn borderline ? Ik denk dat hij mogelijk vanuit zijn borderline euthanasie wil, en dat het ook mogelijk is dat hij vanuit borderline spijt heeft. Neemt niet weg dat hij het beter niet had kunnen doen, die transitie, maar je kunt m.i. ook niet zeggen dat iedereen met borderline rood licht moet krijgen van de genderteams. Dat is te zwart wit. Maar (vanuit zijn borderline) zie ik Patrick praten over zijn transitie alsof het hem is aangedaan/overkomen. Iemand die borderline heeft neemt geen verantwoordelijkheid voor zichzelf, dat is een een symptoom daarvan (geloof ik).

En nu heeft hij wederom de volledige verantwoordelijkheid gekregen over zijn leven. Wat kunnen wij ook anders ?

Het ís zijn verantwoordelijkheid. Maar het lijden wordt m.i. niet door een verkeerde beslissing veroorzaakt, maar door zijn manier van omgaan met zijn gevoelens, die uit balans lijkt, iemand die gedreven wordt door frustratie doordat het leven uitdagingen met zich mee brengt. Het leven is niet perfect, je kunt niet altijd blij zijn. Iedereen staat niet altijd voor je klaar, en een ander weet het niet beter voor jou. Ook niet voor Patrick. Misschien is hij wel hetero man. Ik geloof zijn woord er niet 123 op, en dat is ook niet aan mij. Maar ik geloof wel dat hij borderline heeft/is. Dus m.i. is het de behandeling tegen borderline die niet aanslaat, en in zijn geval zou ik me daar op concentreren.

Wat mij ook prikt is dat hij aangeeft dat zijn psychiater van het umcg hem heeft overgehaald om de srs te laten uitvoeren. Hoe is het mogelijk dat die psychiater hem overhaalde om die srs maar te doen, maar anderen met genderdysforie naar huis stuurt om zelfmoord te plegen ?

Zolang niemand weet wat genderdysforie of de oplossing daarvan is kunnen we alleen afgaan op wat de persoon in kwestie zelf aangeeft. Je kunt wel iedere keer roepen om strengere regeltjes, maar het is geen kwestie van strengheid dat spijt gaat voorkomen. Want wat ze zelf ook zeggen : wij transdjenders zitten allemaal op internet en vertellen elkaar wat we moeten doen en zeggen om groen licht te krijgen.

3 maanden na mijn operatie heb ik eens huilend in de armen van mijn moeder gelegen en gezegd dat het mislukt is. Niet veel later werd ik verkracht, en daarbovenop kwam ik in een soort rouw van het verlies van wie ik ooit was. Ik raakte in een depressie maar kwam toch een kerel tegen die me versierde. Echter toen ik hem vertelde van mijn achtergrond haakte hij af, en raakte ik nog dieper de put in. Ook toen heb ik spijt gehad. Wat leek het leven als man toch makkelijk. Ik wilde ermee stoppen, eruit stappen. Ik heb daarvoor allerlei stappen gezet, en mezelf de ruimte gegeven om dat te doen. Maar gelukkig heb ik op het dieptepunt verantwoordelijkheid genomen voor mijn leven, en ben weer hulp gaan zoeken, en medicatie gaan gebruiken. Nu is het 6 jaar na mijn operatie, en ik worstel nog steeds met het leven, met meerdere psychiatrische stoornissen. Maar spijt heb ik niet meer, het was mij ingegeven door het gevoel dat ik de uitdagingen niet aankon. Toen de rook optrok van mijn laatste depressie merkte ik dat ik lichter geworden was. Lichter dan ooit. Ik had geaccepteerd dat ik een vrouw was. En dat IK de gene ben die dat uitmaakt, en niet een ander. Daar ben ik trots op. Het is mijn verantwoordelijkheid.

Ik wil hiermee niet zeggen dat hetzelfde moet gelden voor Patrick. (wel dat hij zelf verantwoordelijkheid moet nemen, en dat dus duidelijk afschuift op anderen) Maar ik wil ermee zeggen dat spijt vele gezichten heeft, en dat zaken als genderdysforie, homoseksualiteit, muzieksmaak, lievelingsgerechten, en partnerkeuze, niet bepaald kunnen worden door de dokter, of wie dan ook. We moeten het zelf doen, en ja, we worden er soms ongelukkig van, en soms redden we het ook gewoon niet, en dan gaat er iemand dood. Maar had je strengere regels gemaakt en alle mensen met borderline uitgesloten van srs, dan had je Patrick nog niet gelukkig gemaakt, maar anderen wel de mogelijkheid ontnomen om het te worden.

[Penelope22]

Heb de uitzending ook gezien en de psychiater zei duidelijk dat Patrick allerlei onderliggende stoornissen had die reeds bestonden alvorens hij zich aanmeldde in Groningen. Hij heeft het ook twee keer geprobeerd: een keertje in 1999 waarna hij snel afhaakte omdat hij het niet aandurfde voor familie en buitenwereld, en daarna nog een keertje in 2006. Het was dus een beredeneerde zet. De psychiater die hem nu behandelt zei zelf dat Patrick mensen in Groningen en zichzelf op het verkeerde been heeft gezet door lawaai te maken. Patrick heeft bovendien borderline wat met allerlei stemmingsstoornissen gepaard gaat. Hij kan dus moeilijk een stabiel besluit nemen. Bovendien was Patrick niet passabel als Patricia en dat zal hoogstwaarschijnlijk zijn kwaliteit van leven ook wel beïnvloed hebben en zijn besluit tot detransitie. Ik vond Patrick er noch man noch vrouw uitzien in de reportage van 19 december. Je zag niet meer welk geslacht hij was. Heb medelijden met hem vooral. Is een heel verwarde man denk ik. En verantwoordelijkheid nemen doet hij ook niet.

[Penelope22]

Heb de uitzending ook gezien en de psychiater zei duidelijk dat Patrick allerlei onderliggende stoornissen had die reeds bestonden alvorens hij zich aanmeldde in Groningen.

Boeiend dat de ‘reguliere GGZ’, inclusief deze psychiater, zijn stoornissen jarenlang niet heeft herkend maar dat nu wel van de genderklinieken wordt verwacht dat zij die stoornissen wel zien

Patrick zag in die tijd ook geen psychiater of psycholoog en was zelf niet op de hoogte van zijn comorbide stoornissen van wat uit de reportage opgemaakt kan worden.
Toen hij in Groningen aankwam verwacht je wel van een gender gespecialiseerde psychiater en van psychologen dat ze de echte transseksueel van de wannabe kunnen onderscheiden, want wat is anders hun werk nog? Een kritische toetsing voor een onomkeerbare behandeling zoals een gendertransitie is wel zo vakkundig, vind je ook niet? Of moet iedere zelf-identificerende transseksueel die eigenlijk aan een totaal ander probleem lijdt een SRS krijgen op kosten van de belastingbetaler zodat desbetreffend persoon stopt met zeuren? Een kritische toetsing mag wel. Dit is een medische behandeling, geen kermisuitje. Niet iedereen moet zomaar krijgen wat ie vraagt.

[Penelope22]

Patrick was in de dertig toen hij bij de Groningse genderkliniek aanklopte, met een niet gediagnosticeerde BPS. Die stoornis is dus 15-20 jaar lang niet opgemerkt door de GGZ, of hij heeft er niet genoeg last van gehad om hulp te zoeken. Dat vindt ik wel bijzonder.
Hoe kun je dan verwachten dat een genderkliniek die BPS wel vindt? Het kan echt niet de bedoeling zijn dat genderklinieken met hun diagnostiek algemene GGZ instellingen gaan vervangen, lijkt mij.

Daarbij komt dat een BPS helemaal niet automatisch rood licht oplevert, dat zou het ook niet moeten doen.

Een diagnose genderdysphorie is gebaseerd op het verhaal van de cliënt, als die zich goed voorbereid kan die een heel eind komen. En met een een beetje voorbereiding kun je de algemene psychologische screening, die al wel onderdeel is van de diagnose, ook wel omzeilen.

Luister ook eens naar Patrick, hij begint er mee dat het internet vol staat met halleluja verhalen over transities. Pardon? Ik lees heel andere dingen, zelfs nu, 15 jaar later is er veel ellende. Het idee wat ik er bij krijg is dat het waarschijnlijk is dat Patrick, bewust of onbewust, de confrontatie met zijn eigen problematiek uit de weg is gegaan, zichzelf te grazen heeft genomen en daar nu iedereen behalve zichzelf verantwoordelijk voor houdt.
Heel erg triest, en ik weet - al meer dan 40 jaar - precies hoe erg het is om met de verkeerde genitaliën te moeten leven, maar Patricks verhaal en de meningen van pseudo deskundigen zijn toch echt de verkeerde basis om te gaan sleutelen aan de huidige protocollen.

Patrick is 40 en hij meldde zich in 1999 aan. Hij was toen 20. In 2006 probeerde hij het weer. Hij was toen 27.
Waar jij jouw 30’er jaren uit je hoed goochelt weet ik dus niet...

De genderteams zouden er toch echt wel de psychische treinwrakken thuisenuit moeten kunnen halen.
Dadelijk kan iedere halve zool zich aanmelden en met een verwijsbrief buitenkomen.

De huidige protocollen zijn zeker en vast wel stof om over na te denken. De zelfmoordcijfers en persistente problemen bij het gross van de transgenders na transitie liegen er niet om.
Je kunt er de onderzoeken op naslaan. Die zeggen letterlijk: “mortality rate remains increased after sex reassignment surgery” waarna ze een uiteenzetting van verhoogde criminaliteit en verhoogd suicide risico aankaarten.
Tik in op Google: Swedish study, gender reassignment surgery. Vind je gelijk wat je nodig hebt. Binnen de 10 jaar na ondergaan van een GAB vallen post-op MtFs als vliegen uit de lucht. Die study bevestigt dat.

Een groot deel van de transen die groen licht krijgen zouden beter bij een GGZ behandeling gebaat zijn. Dus ja, ik ben van mening dat het zorg en kenniscentrum omtrent genderdysforie Groningen en UMCG die probleemgevallen ertussenuit moeten filteren.
Vooral als je ziet wat voor desastreuze gevolgen een foute diagnose kan opleveren.

Dat veel transen vooral maar liegen en hun verleden aanpassen om toch maar dat felbegeerde groene licht te krijgen, daar was ik van op de hoogte en daar is de psychiatrie wereldwijd ook op de hoogte van. Het politiek klimaat steekt er echter een stokje voor om een kritische houding aan te nemen naar zelfvermeende genderdysforisten toe.

Ook ik zit al decennia lang in het verkeerde lichaam voor mijn gevoel, maar ik besef dat een SRS geen tovermiddel is. Een neovagina blijft een replica. De hormonen die je levenslang slikken moet verhogen jaarlijks het risico op allerlei ongemakken van hersentumoren ten gevolge van veel te hoge prolactin tot hormoongevoelige borstkankers aan toe.

Degenen die op een SRS afstevenen omdat ze zich Disneyland toestanden voorstellen waarbij hun genderdysforie na transitie als sneeuw voor de zon verdwijnt, eindigen post-op meestal als kluizenaar geketend aan hun eigen veilige huisje, zonder al te veel sociaal contact en met bergen spijt, of ze hangen aan een koord op zolder binnen afzienbare tijd na de genderoperatie.

Dit is een probleem dat al van de jaren 70 bezig is en het links politiek klimaat verhindert artsen gepast in te grijpen.

[EvaLvanE]

...
Degenen die op een SRS afstevenen omdat ze zich Disneyland toestanden voorstellen waarbij hun genderdysforie na transitie als sneeuw voor de zon verdwijnt, eindigen post-op meestal als kluizenaar geketend aan hun eigen veilige huisje, zonder al te veel sociaal contact en met bergen spijt, of ze hangen aan een koord op zolder binnen afzienbare tijd na de genderoperatie.
...

Maar mijn waarde Penelope, waar haal je dat toch vandaan? Je boosheid is inmiddels wel manifest hier. Maar "Degenen die op een SRS afstevenen omdat ze zich Disneyland toestanden voorstellen..." komt me toch wat vreemd over. Ik ken ze niet, eerlijk gezegd. Niemand die ik ken en heb gekend meent of meende dat ze op het paradijs afstevenden met een SRS. Integendeel, de meesten zien er tegenop als een berg!
Angst kan een rol spelen, dat snap ik dan wel een beetje. Misschien ook in jouw geval.

Maar onthoud wel dat er geen psych* in de wereld is die voor 100 procent kan vaststellen of jij een gewone crossdresser bent, of een gewone slipjesliefhebben of dat je absoluut een volledige transitie zou 'moeten' volgen. Da's onzin. Jij bent en blijft verantwoordelijk voor je leven. Als iemand een kankerdiagnose heeft, krijgt die persoon misschien de keuze voorgelegd "gaan we chemo en radiotherapie doen of wordt het palliatieve zorg?". Als je die vraag krijgt (ik wens het je gemeend niet toe!) neem je zelf de verantwoordelijkheid. "Hoe leef ik door, of hoe wil ik dood gaan". Daar gaat geen psych je over doorzagen.

Vragen des levens, mijn waarde Penelope. Vragen die niemand voor jou kan beantwoorden dan jijzelf.

We hebben kennelijk al eens samen in SamSam verkeerd. Zullen we dat binnenkort eens herhalen?

[marinth]

.

Ook ik zit al decennia lang in het verkeerde lichaam voor mijn gevoel, maar ik besef dat een SRS geen tovermiddel is. Een neovagina blijft een replica. De hormonen die je levenslang slikken moet verhogen jaarlijks het risico op allerlei ongemakken van hersentumoren ten gevolge van veel te hoge prolactin tot hormoongevoelige borstkankers aan toe.

Degenen die op een SRS afstevenen omdat ze zich Disneyland toestanden voorstellen waarbij hun genderdysforie na transitie als sneeuw voor de zon verdwijnt, eindigen post-op meestal als kluizenaar geketend aan hun eigen veilige huisje, zonder al te veel sociaal contact en met bergen spijt, of ze hangen aan een koord op zolder binnen afzienbare tijd na de genderoperatie.

Dit is een probleem dat al van de jaren 70 bezig is en het links politiek klimaat verhindert artsen gepast in te grijpen.

Ah gaat toch weg lol !
Op prolactine wordt je gewoon geprikt hoor...en borstkanker bij transgender is nu ook weer niet zon groot issue. Ik heb er nog nooit een onderzoek over gelezen.
Ik ben superblij met mn hormoonbehandeling. Het heeft me veel gelukkiger en zelfverzekerder gemaakt.

Leven in het geslacht waarin ik me thuis voel heeft ervoor gezorgd dat ik veel meer dingen durf terwijl ik als jongen juist altijd thuis zat.

Je moet de keuze's die je maakt in je leven niet af laten hangen van de fouten die andere maken...of statistieken en onderzoeken...of je frustratie over je eigen leven projecteren op dat van een ander.

Leven als TS is zwaar. Ja. Ik vind van wel. Zeker als je je echt vrouw voelt en het leven van een vrouw verlangt met alles er op en eraan. Al helemaal als je als een vrouw voelt en denkt is het nog veel moeilijker. Maar het is beter dan helemaal niet leven.

Ik had indd ook zelfmoord gepleegd zonder behandeling. De behandeling heeft mijn leven verlengd!!!
Ik heb dat overigens nooit als chantagemiddel gebruikt lol. Alleen iemand die immoreel denkt komt op dat idee.

Je moet ook niet in transitie gaan als je nog een andere keuze hebt.

Dat vind ik. Hoeft niemand zich wat van aan te trekken...maar je moet wel gek zijn als je transgender wilt worden...

Je bent het
Je wordt het niet

Tenzij je tegen jezelf liegt

Groeten
Marinth

[slipjesliefhebber]

Ik heb het niet gezien en vind dat ik niet kan oordelen over mensen maar als ik de verhalen hier boven lees bekruipt me het gevoel dat er een programma is gemaakt waarbij een geeste stoornis is gebruikt om een groep mensen op de verkeerde manier weg te zetten en transgenders als verwarde mensen neer te zetten. Ik heb altijd erg veel moeite met dit soort tv en kijk het dan ook eigenlijk nooit. Ik ben van mening dat Diederen recht heeft om te zijn zo als hij/zij dat wil. Wat een ander er van vind is in mijn ogen niet belangrijk.

[marinth]

Ik heb het niet gezien en vind dat ik niet kan oordelen over mensen maar als ik de verhalen hier boven lees bekruipt me het gevoel dat er een programma is gemaakt waarbij een geeste stoornis is gebruikt om een groep mensen op de verkeerde manier weg te zetten en transgenders als verwarde mensen neer te zetten. Ik heb altijd erg veel moeite met dit soort tv en kijk het dan ook eigenlijk nooit. Ik ben van mening dat Diederen recht heeft om te zijn zo als hij/zij dat wil. Wat een ander er van vind is in mijn ogen niet belangrijk.

Ja mee eens dat gebeurt ook vaak. De genderteams kunnen niet objectief diagnosticeren of iemand transgender is en ook niet voorspellen of iemand gelukkiger zal worden van een keuze. Dat is hier zo sneu aan.

Er zijn veel dingen in het leven die je van te voren niet zeker kunt weten. Van niemand kun je dat eigenlijk verwachten...niet van degene die in transitie gaat en ook niet van het genderteam.

Het is onbekend hoe iets afloopt en bevalt. Maar het is wel zorgelijk wanneer iemand psychotisch is dat ie niet beter onderzocht wordt. Het aantal gesprekken vind ik ook te weinig maar zal wel met budget te maken hebben.

Veel transgenders...spijt of niet...kunnen tijdens en voor de transitie wel steun gebruiken. De psychologen zitten daar alleen maar als poortwachter en dat is eigenlijk te weinig. En vanwege de scheve machtsverhouding en afhankelijkheidspositie kan er ook niet gemakkelijk een gezonde therapeut-patient relatie ontstaan. Als er budget zou zijn voor betere zorg...maar dat is er niet.

Ik denk dat meer transgenders spijt hebben van hun geboorte dan van hun transitie.

Verder hoop ik dat Patrick toch een manier zal vinden om ermee te leren leven en dat hij ook nog wat levensgeluk zal ervaren. Het is allemaal wel heel verdrietig.

[Transvrouw]

En heeft het tot onrust geleid in Gelderland?

Ik vond het vooral een uitvergroting van een individuele situatie die enkel en alleen op Patrick van toepassing is. Ik heb nog geen enkele keer een verhaal gehoord dat een persoon in een SRS gepraat is, zonder hier zelf mee in te stemmen. Het klonk meer als een slechte droom, dan een realistisch verhaal. De enige die hierin volledige verantwoordelijkheid draagt is Patrick zelf. Denk niet dat de medische wereld hier iets te verwijten valt, wat hadden die immers anders moeten doen? Komt een patiënt met een hulpvraag bij de dokter en dan moet de dokter de patiënt ervan overtuigen dat hij zijn hulpvraag heeft laten aanpraten door een ander. Klinkt meer als een psychologische triller waarin een patiënt onder narcose wordt gebracht en wakker wordt met een vagina.